Veel kinderen hebben moeite met stilzitten, focus en concentratie. Deze leerlingen zijn vaak doeners. Ze vinden het fijn om te leren door te doen, te ervaren en... te bewegen. Van denken worden ze meestal maar moe en druk in hun koppie. Veel kinderen, niet alleen doeners maar ook denkers, blijken veel baat te hebben bij meer beweging. Uit een onderzoek van de universiteit van Göteborg onder 2.000 twaalf-jarigen bleek: 2 uur extra bewegen verbetert de schoolprestaties (gepubliceerd in de Journal of School Health) Mijn ervaring met kinderen die moeite hebben met leren op de traditionele manier,
is dat ze constructiever en socialer gedrag vertonen tijdens lessen waarin ze mogen bewegen en doen. Afwisseling tussen denken en doen helpt deze kinderen om beter te functioneren in een denk-gerichte schoolsituatie. Leuk gezegd! Maar hoe organiseer je dat? De extra beweging hoeft niet alleen plaats te vinden tijdens bewegingsonderwijs, hetgeen lastig te organiseren is in de praktijk. (Wil je net een uurtje extra bewegen blijkt de yoga-voor-huisvrouwen-club net bezig te zijn met de kraanvogel-oefening. ) Het kan ook makkelijk in de klas gedaan worden als spelvorm tussen de lessen door, een uurtje per week in de speelzaal of buiten op de speelplaats. Je slaat helemaal een dubbelslag als je het bewegen combineert met het oefenen van belangrijke vaardigheden. Michel Linthorst Wil je dat je leerlingen niet alleen betere prestaties halen maar ook socialer met elkaar omgaan: volg dan een training van 7 life skills. Blog automatisch ontvangen Volg 7 Life Skills op
2 Comments
Het is mijn allereerste 7 life Skills-les in Engeland sinds onze grote oversteek naar Engeland. 'Durf je het aan met 14 kinderen?' vraagt de directrice van de enorme school. 'Ze hebben flinke gedragsproblemen.' 'Geen probleem,' zeg ik net iets te stoer. Maar deze kans laat ik niet lopen. Aan het eind van de dag druppelen ze het lokaal binnen en smijten hun tas gefrustreerd in een hoek Ze hebben net 2 proefwerk-weken achter de rug. Ik heb mijn les in het engels uitgeschreven. 'I would like to start….' …en dan zou ik vertellen over talenten en kwaliteiten ontdekken. Over doelen en dromen onderzoeken en… Ze vliegen door het lokaal. Schoppen ruzie. Knokken om een bal. Schreeuwen onverstaanbaar in hun straattaal. Slepen met stoelen. Trekken een tafel om. Chaos! Ik ben wel wat gewend in het speciaal onderwijs. Maar dit… Ik moet schakelen. Nu! Stil zitten lukt ze niet. Luisteren ook niet. Ik blijf rustig. Schreeuwen om hun aandacht staat zo machteloos. Een preek over hun gedrag, hebben ze al zo vaak gehoord. Kansloos. Gelukkig weet ik dat alle kinderen die niet stil kunnen zitten graag bewegen. Logisch! Ik heb ze zo vaak meegemaakt. Ze proberen voortdurend aandacht te trekken van jou of hun klasgenoten. En de hele dag zoeken naar een smoes om maar te kunnen bewegen. Tijdens de 7 life skills-les zijn zij juist de beste. Daar hoeven ze even niet te denken en stil te zitten. Ze mogen leren door te doen, ervaren en….te bewegen! Uiteindelijk verandert hun gedrag vaak… en tonen ze meer van zichzelf. En blijken het normale kinderen, waar niet veel mis mee is, die klasgenoten helpen, leiders zijn en humor hebben. Er valt een stilte van 4,3 seconden. Net genoeg om de oefening uit te leggen. 'Je krijgt twee keuzes. Bijvoorbeeld: 1. Ik hou van bewegen of 2. Ik hou van stilzitten. Kies je voor bewegen, dan ga je links staan, Kies je voor stilzitten dan ga je rechts staan.’ In sneltreinvaart vuur ik telkens twee keuzes op ze af. ‘Tekenen of rekenen?’ ‘Luisteren of vertellen?’ ‘Sleutelen aan je fiets of werken in de tuin? Het is rumoerig. Heftige discussies. Wilde lijven rennen en botsen door de ruimte. Maar… ik heb hun aandacht. …enigszins. In mijn hoofd plan ik mijn volgende zet. Een concentratie-verhogende oefening: leiden en volgen. Ik vraag de drukste van het stel of hij de oefening met mij wil voordoen. 'Ik ben de leider en loop door de klas, jij probeert me te volgen. ' Ik maak het hem steeds moeilijker. Hij wil slagen, dus concentreert zich. Ik voer de moeilijkheidsgraad langzaam op. Naarmate ze zich meer moeten focussen worden ze rustiger. 'Loop met je ogen dicht naar de overkant, de andere kinderen houden je daar voorzicht tegen. Aan het eind van de les werken ze in opperste concentratie. Les twee De leerlingen komen druk binnen net als de vorige keer. Ik probeer er meteen meer structuur in te brengen. Doel 1. Zit ‘normaal’ op een stoel. Doel 2. Blijf erop zitten tot de oefening begint. Het lukt eigenlijk vrij makkelijk, tot mijn verbazing. We doen eerst wat worstelspelletjes om energie en de nodige frustratie kwijt raken. Tijdens een speciale versie van blinde-mannetje gebeurt er iets wonderlijks. Ze worden ineens veel rustiger. Vanaf dat moment zijn ze vol aandacht. Ik zie langzamerhand andere kinderen tevoorschijn komen. Ze tonen hun ware gezicht, helpen elkaar, zijn vriendelijk en hebben humor. Ze hebben geen moeite met stilzitten omdat ze weten dat ze zo weer mogen bewegen. Twee leerkrachten gluren door een raampje naar binnen. Na afloop vragen ze nieuwsgierig hoe ik dat aangepakt heb. Tijd voor de laatste oefening. De leerlingen staan als standbeelden. 'Het is verboden te bewegen en te lachen.' Ik zing zo vals mogelijk, trek mijn lelijkste gezicht, en dans uit de maat. en doe mijn gekste silly walks Niemand kan zijn lachen houden.
'Nog een keer,' eisen ze. 'Volgende keer weer,' zeg ik koel. 'Altijd je les leuk eindigen,' zei mijn eerste mentor. 'dan hebben ze weer zin om terug te komen.' 'Heb je iets geleerd vandaag,' vraag ik. De drukste en kleinste van het stel zegt: 'Ik vertrouwde alleen mijn familie, maar vandaag heb ik ook andere mensen leren vertrouwen.' Slik! Michel Linthorst Wat deelnemers aan de training zeggen Blog automatisch ontvangen Volg 7 Life Skills op Ps. Natuurlijk is het hiermee nog lang niet klaar. Om een stevige basis te leggen voor de toekomst zullen de kinderen iedere week minstens een uur moeten oefenen en meer ervaring met de vaardigheden moeten opdoen. De afwisseling tussen zitten en bewegen helpt ze ondertussen wel om met meer plezier het denkwerk te verrichten. Als je jong bent moet je nog ontdekken hoe de wereld in elkaar zit. Want ze hebben je er geen handleiding bij gegeven. Of een ANWB-routekaart naar succes en geluk. Zelfs geen aantekenboekje met daarin jouw talenten en kwaliteiten. Je moet helemaal zelf ontdekken wie je bent en welke dromen je hebt. Sommige jongeren weten het al op jonge leeftijd: ’Ik neem de slagerswinkel van mijn vader over.' ’Succesvol kledingontwerper' ’Dierenarts.' Ze hebben hun keuzes allang gemaakt. Geluksvogels! Voor hen is school een handig hulpmiddel om hun doel te bereiken. Je leert er immers allerlei kennis die goed van pas kan komen. Maar wat als je niet weet wat je wilt met je leven? Welke richting of studie je moet kiezen? Gek genoeg besteden ze op de meeste scholen maar weinig tijd aan dit soort vragen. Je zelfvertrouwen kan een behoorlijke deuk oplopen als je twijfelt aan jezelf en je afvraagt: 'Ben ik eigenlijk wel ergens goed in?' En je motivatie neemt af als je niet weet waarvoor je ieder ochtend je bed uit komt en waarvoor je eigenlijk leert. Je bent niet de enige. 'Zonder diploma kom je nergens in deze maatschappij, zeggen ze. 'Maar wat heb ik aan een diploma als ik geen droom of doel heb?’ denk je. Steven Covey schrijft in: de 7 eigenschappen van effectief leiderschap Begin bij het eind! Onderzoek eerst waar je uit wilt komen Wat wil je bereiken? Ontdek wat je droom is! Als je dat niet doet dan is het net alsof je een hele hoge ladder beklimt. En als je eindelijk boven aankomt ontdek je dat hij tegen de verkeerde muur staat! Maar hoe pak ik het dan aan? Niemand kan je vertellen wat je moet doen of het voor jou bepalen. Je moet zelf ontdekken wat je wilt en zelf stappen zetten in de goede richting en leren door vallen en opstaan. Deze 7 Life Skills helpen je alvast op weg. 1. Weet wie je bent Onderzoek welke talenten en kwaliteiten je hebt. Wat zijn je sterke eigenschappen? 2. Durf te dromen Dromen, behoeftes en verlangens geven richting. Waar krijg je energie van? Wanneer vergeet je de tijd? Welke bijdrage wil je leveren? Wat komt iedere keer weer op je pad. Durf alles te dromen, zonder te bedenken of het wel of niet realistisch is. 3. Maak een keuze De keuzes die je nu maakt bepalen voor een groot deel je toekomst. Waar steek jij graag je energie in? En hoe doe je dat eigenlijk, keuzes maken? 4. Kom in beweging Als je hebt ontdekt wat je talenten en dromen zijn, dan weet je ook wat je motiveert en wat je drijfveren zijn. Maar je droom komt niet vanzelf uit. Je zult er energie in moeten steken. Weet je dat motivatie betekent -> 'een reden om in beweging te komen' Maak een plan en zet stapjes in de goeie richting 5.Zoek verbinding Wie kan je helpen, aanmoedigen en ondersteunen? Van wie kan je iets leren? 6.Denk creatief Je komt onderweg altijd uitdagingen en obstakels tegen. Het gaat altijd anders dan je verwacht had. Door creatief te denken vind je altijd een oplossing! 7.Hou vol Ga door tot je je doel bereikt hebt. Als je iets doet waar je echt passie voor hebt, is het makkelijker om je doel ook echt te bereiken. Klinkt logisch toch? Veel succes. Michel Linthorst 7 Life Skills geeft trainingen voor onderwijs en (jeugd)zorg. De methode bestaat uit 80 oefeningen waarmee je een programma op maakt kunt maken voor je groep of leerling. 7 Life Skills is bij uitstek geschikt om in te zetten bij de WMO en passend onderwijs. Hier een korte impressie van een 7 Life Skills-les. Het olifantje was nog maar net geboren toen haar moeder al weer moest optreden in het circus. Het kleine olifantje bleef in paniek achter. 'Ik wil naar mama toe,'
trompetterde ze, zo hard ze kon. De dompteur bond haar met een touwtje vast aan een paal. Hij wilde niet dat ze op zoek ging naar haar moeder. Het kleine olifantje trok zo hard ze kon, maar het touwtje was te sterk. Maar wat ze ook probeerde ze kwam niet los. Na enkele weken gaf ze op. De dompeur keek haar grijnzend aan. Zijn truc had gewerkt. Het olifantje zou haar hele leven geloven dat het touwtje sterker was dan zij. Toen de olifant 5 jaar was en groot en sterk kon ze met gemak het touw aan flarden kon trekken. Maar het touw zat niet alleen vast aan haar poot. Het zat ook vast in haar hoofd. Totdat, op een mooie dag in mei, een jongen pesterig een banaan voor haar slurf hield. Het kleine, grote olifantje kon er nét niet bij. 'Ik wil die banaan,' trompetterde ze boos en trok zomaar opeens, per ongeluk, het touwtje kapot. Tot haar grote verbazing. *In mijn eigen woorden opgeschreven. Oorspronkelijke schrijver is mij onbekend. In de 7 Life Skills-training vertel ik metaforische verhalen die je helpen na te denken over jezelf en over: Heb jij ook van die touwtjes? Wat houd jou tegen om je doel te bereiken? Wat betekenen die touwtjes eigenlijk? Touwtjes zijn overtuigingen die we hebben over onszelf. Het is als een stemmetje in je hoofd dat zegt:
Maar weet je wel zeker dat het klopt? Overtuigingen ontstaan vaak al in je jeugd door opvoeding, geloof, door wat meesters en juffen van je vinden, door wat de maatschappij van je vraagt door meningen die vrienden over je hebben. En je bent gaan geloven dat je zo zou moeten zijn en dat je zo zou moeten doen. Pas als jij weer echt gaat na denken over wie jij écht bent en wat jij écht wilt pas dan kan je de touwtjes losknippen. Michel Het gaat niet goed met Hassan. Gisteren had hij voor de zoveelste keer ruzie met Hans. De vader van Hassan komt op school om verhaal te halen bij de meester. Het gesprek neemt een onverwachte wending. Hassan en HansHet is muisstil in groep 5. De rekenles zit er bijna op. De leerlingen zijn uiterst geconcentreerd aan het werk. Dan sla ik met mijn platte hand op het bureau. De leerlingen schrikken zich een ongeluk. 'Ja, hier baal ik dus van!’, zeg ik. ‘Jullie kunnen vanavond lekker naar het klokhuis kijken. en ik maar sommen nakijken!’ Het is niet eerlijk,’ pruil ik, ‘jullie werken veel te hard! 'Stop onmiddellijk met dat belachelijke gedrag en kom mee naar de piano.’ De hele klas lacht. Behalve Hassan. Hassan gaat liever verder met de tafels. Zingen vindt hij stom, zelfs de arabische liedjes, die ik speciaal voor hem, in mijn repertoire heb opgenomen. Hij vertelt liever over zijn geloof en over zijn droom om hersenchirurg te worden. 'Koeloe li Janes, medi tari foena,' zingt Hans in fonetisch-Arabisch. Hans is de dromer van het stel . In de pauze hebben ze weer eens ruzie. De speelse Hans snapt niets van de serieuze Hassan. En andersom. ‘Los het zelf maar op met behulp van de 4 G’s,’ zeg ik. * ‘Jullie hebben ruzie, ik niet.’ Natuurlijk help ik Hans en Hassan. Ze zitten tegenover elkaar. 'Hassan, wat deed Hans? Wat vond je er niet leuk aan?’ 'Hans, jij luistert eerst. Straks ben jij aan de beurt.’ Als ze allebei hun verhaal hebben gedaan vraag ik: ‘kijk elkaar even goed in de ogen.’ Ongemakkelijk schuifelen ze op hun stoel. Na twintig seconden begint Hassan te lachen. Meteen daarna volgt Hans. De klas lacht opgelucht mee. Twee dagen later heb ik een gesprek met Hassan’s vader. Het is niet de eerste keer dit jaar. 'Is het weer zover?',vraagt mijn collega zuchtend. 'Hassan lijkt niet gelukkig op school’, begin ik voorzichtig. Twee donkere ogen kijken me indringend aan. De vader van Hassan is ingenieur en zijn vocabulaire overstijgt het mijne ruimschoots. Ik voel me naast hem, strak in het pak, enigszins under-dressed met mijn spijkerbroek en overhemd. 'Waarom krijgt Hassan geen huiswerk? vraagt hij zacht. Ik hakkel wat over spelenderwijs leren, en dat mijn leerlingen met deze aanpak bovengemiddelde cito-scores halen en dat ze het heel leuk vinden.’ ‘Voor Hassan lijkt deze vlieger niet op te gaan,’ geef ik schoorvoetend toe. 'U heeft alle touwtjes in handen!’ zegt hij enigszins aanvallend. ‘U moet er wat aan doen.’ 'Er is er maar één die de touwtjes echt in handen heeft,' zeg ik nonchalant. 'Dat ben ik niet, en u ook niet.’ Hij snapt mijn subtiele verwijzing naar een hogere macht. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. ‘Zullen we kijken of we samen een oplossing kunnen vinden?’ stel ik voor. Het gesprek dat nu al anderhalf duurt is uitermate enerverend. We proberen elkaar echt te begrijpen en praten over onderwijs, het leven en het geloof. Voor mijn lokaal lopen collega’s nerveus heen en weer. Even later zwaait de deur open. 'Michel, de vergadering begint!’, zegt Marjan net iets te samenzweerderig. Zodra de deur dicht is zeg ik tegen de vader van Hassan: ‘Er is geen vergadering, deze truc gebruiken ze altijd als een oudergesprek te lang duurt. Swee, swee.’ (‘rustig aan’ in het Arabisch) Hij barst in lachen uit. Kennelijk waardeert hij mijn eerlijkheid. Of is het mijn gebrekkige Arabisch? Na twee uur praten zijn we het eens. Deze aanpak past niet bij Hassan, wat we ook gedaan hebben, de laatste jaren. De directeur komt binnen. 'Michel, de vergadering is al begonnen.' ‘Ik kom,’ zeg ik en geef de vader van Hassan een knipoog. Hij geeft me een stevige hand terug. Als de volgende dag de school uitgaat staat hij met een grote bos bloemen in de deuropening. 'Ik heb een andere school gevonden voor Hassan,' zegt hij terwijl hij de bloemen overhandigt. ‘Ze werken er voornamelijk cognitief.' ‘Bedankt voor gisteren en kom een keer eten.'
Vier weken later bel ik aan. Hassan doet lachend open en geeft me een grote knuffel. Michel Linthorst In de 7 Life Skills training leren de deelnemers hun grenzen te voelen, te herkennen en aan te geven. Een onderdeel hiervan is het op een constructieve manier benoemen van de situatie met de 4 G's. Zowel leerlingen als leerkrachten hebben steun aan de 4 G's om de boodschap goed te verwoorden. Het komt misschien in eerste instantie wat gekunsteld over, maar als je deze 4 elementen verwerkt in je boodschap en je zegt het op je eigen manier, dan maak je voor de ander duidelijk welk effect zijn of haar gedrag op jou heeft. Voorbeeld Gedrag Jan, jij liep net tegen mij aan” Gevolg Nu heb ik pijn in schouder” Gevoel Dat vind ik niet leuk” of “ik ben boos” Gewenst Wil je de volgende keer beter uitkijken Uitleg Gedrag Begin met het zeggen van de naam. Vertel welk gedrag je ziet. Gevolg Vertel wat het gevolg is. Gevoel Vertel welk gevoel je erbij hebt. (deze mag je ook overslaan, zeker als je de 4 G’s als leraar gebruikt. Gewenst Vertel wat je wilt van de ander. Probeer het zo duidelijk mogelijk te zeggen. Het stellen van grenzen is onderdeel van de Life Skill : Zoek verbinding. Andere thema's van deze Life Skill zijn o.a.:
Je hebt in je leven minstens één iemand nodig die in je gelooft. Iemand die je zegt hoe getalenteerd je bent. Iemand die je echt ziet staan. Iemand die snapt dat de fouten die je maakt je verder helpen. Mijn eerste dromen-versneller was mijn opa. De tekening die ik iedere zondag voor hem maakte hing hij meteen op naast zijn eigen schilderij. Daarna moest ik altijd een borreltje voor hem inschenken. 'Tot aan het randje.' En als ik morste op zijn tapijt lachte hij me vriendelijk toe. Toen hij stierf kreeg ik, als elf-jarig jochie, zijn meest gewilde schilderij. Hij gaf me het gevoel dat ik bijzonder was. Juf van der Valk was mijn volgende dromen-versneller. Ik was 6 en tot over mijn oren verliefd op haar. Meester Piet was geen dromen-versneller. Aardige vent hoor, rechtvaardig en excellent in het uitleggen van het lijdend voorwerp. Maar hij vergat het verschil te maken, voor mij. Ik zat in klas 6 en hielp mijn klasgenoten graag. Zo bracht ik Paultje, herstellende van zijn zware verkeersongeluk, bijna iedere dag in zijn rolstoel naar huis. Meester Piet zei:’ Het helpen van andere leerlingen gaat ten koste van je eigen prestaties.’ Wat had hij me op weg kunnen helpen door er bij te zeggen: 'Je hebt talent om mensen te helpen, misschien kan je later meester worden, missionaris of psycholoog.' Had me een lange zoektocht en 4 verkeerd gekozen opleidingen gescheeld. Gelukkig kwam ik later nog vele dromen-versnellers tegen. De directie van mijn eerste school waar ik werkte als meester, die me stimuleerde mijn creativiteit te ontwikkelen. En Jan Ca de Mont, van stichting GetOn, dromen-versnellers eerste klas, die me vroeg om de 7 life Skills-training in Zuid-Afrika te geven aan 42 mensen uit de townships. Wie is jouw dromen-versneller? Het maakt veel los, als ik die vraag stel in de training. De antwoorden hebben allemaal iets gemeen. Het is altijd iemand die in je gelooft. Die erop vertrouwt dat het wel goed komt met je. En dat je uiteindelijk wel ontdekt waar je goed in bent. Of je helpt om je droom waar te maken
Op basisschool 'de Verwondering' werken ook een stel dromen-versnellers. Ze hebben vertrouwen in hun leerlingen en bemoeien zich pas met leerlingen als ze echt vastlopen. Zij snappen het. En de kinderen voelen het. Net als op de Brockwoodschool in Engeland. De leerlingen stellen met hun mentor hun eigen lesprogramma samen op basis van hun interesses en talenten. Steeds meer scholen snappen het, net als OBS de Delta Talenten ontdekken en ontwikkelen is het uitgangspunt van het onderwijsprogramma. Dat de leerlingen niets liever doen dan leren en er graag hun bed voor uitkomen, Als je ze maar helpt hun talenten en dromen te ontdekken. Zo simpel eigenlijk. Michel Linthorst Wie is jouw dromen-versneller? Heb je een inspirerend verhaal dat je wilt delen? Plaats dan als 'comment' onder deze blog. Na 4 maanden wonen in Engeland weten we heel goed hoe we het vuur brandend kunnen houden. Dat is wel nodig ook. De flagstones van onze 18de eeuwse cottage liggen direct op de kille klei. Het Kirgizistaanse kleed en de dikke gordijnen houden de kou een beetje tegen. Het leven is simpel en goed in Batcombe. We ontdekken bijna dagelijks nieuwe paadjes en uitzichten als we wandelen in de heuvels. Mees heeft zijn jachtinstinct teruggevonden. Hij ruikt het spoor van een fazant, haas of hert. Mees is blij. Hier is hij voor gemaakt. Dit is wat hij het liefste doet. Soms heeft hij succes en krijgt hij zijn prooi in het vizier. Net zoals de jagers. Een dag nadat het hert eenvoudig aan Mees is ontsnapt (omdat ik hem aan de lijn heb) zien we het nog jonge dier liggen in het gras. Hij heeft een kogelgat in zijn nek. Twee dagen later zijn zijn botten al wat rest. Ik voel me echt een man hier met mijn Wellies (laarzen) en mijn nieuwe bijl. Hout hakken. Brood bakken. Het vuur aanhouden. Werken in de tuin. Het voelt vertrouwd en oer. Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Vuur. Eten. Liefde. En iets doen wat je graag doet. Waar je goed in bent. Net als Mees met zijn jachtinstinct. Gwen houdt tussen haar drukke bezigheden ruimte open om me elke de drie weken naar het vliegveld in Bristol te brengen. Vier maanden na de grote oversteek heeft ze al veel vaste klanten, klussen in landhuizen, en start ze binnenkort haar massagepraktijk in Frome. Ze hoort hier thuis. de knappe Lady Gwendolyn, in het land van haar voorouders. En ze zijn gek op haar, hier in Batcombe net als ik. Ze houden sowieso van Hollanders, zeggen ze. En als je ergens goed in bent, dan weten ze het nog dezelfde dag aan het andere eind van het dorp Zoveel wordt er hier gekletst en geroddeld. Op het vliegveld voeren we onze vaste ritueel uit. Een kop koffie. Kletsen over hoe het zo gekomen is. Dan krijg ik de kriebels en wil gaan. Met vochtige ogen en een grote lach op ons gezicht zeggen we gedag. Het is gek. Hoe verder je weg bent, hoe dichter bij elkaar. Het is goed soms even te missen wat zo gewoon is om het weer op waarde te kunnen schatten. Natuurlijk missen we familie en vrienden, mijn lieve leuke leerlingen en collega’s. Wat een geluk dat ik de 7 Life Skills training mag geven in Nederland. De deelnemers ervaren en oefenen in 8 dagen meer dan 80 oefeningen die ze meteen met hun leerlingen kunnen doen maar ook voor zichzelf kunnen gebruiken. De oefeningen maken veel los, ontroerende verhalen komen boven, dan weer piesen we in ons broek van het lachen, of mijmeren over lang vervlogen dromen. Ze nemen grote stappen, vertrouwen elkaar steeds meer en laat onvermoede kanten van zichzelf zien. Op de laatste dag hangt er een gekke sfeer. Ze zijn nooit stil als de training begint. Maar vandaag wel. Dat blijft zo. Aan het eind van de dag, de certificaat uitreiking, een cadeautje, en champagne. Ik ben alleen
de speech vergeten. En als ik begin te praten, dan snap ook ik opeens, dat het erop zit, en hoe leuk en intens het was. En dat dat nu afgelopen is. En dat dit is wat ik het liefste doe. Met de mooie commentaren van de deelnemers in mijn achterzak vlieg ik naar huis. Naar Gwen. Als ik haar weer zie heeft ze nog steeds dezelfde lach op haar gezicht als toen ik vertrok. Zou ze hier al die tijd op me hebben staan wachten? Michel Linthorst Blog automatisch ontvangen? Schrijf je in. Lees wat de deelnemers zeggen over 7 Life Skills. De training niveau 1&2 start in januari 2015 Ze kennen ons nou wel, de koeien van Batcombe. Sinds tweeënhalve maand lopen Gwen en ik iedere dag met Mees door de heuvels. Ze schrikken al lang niet meer als we zig-zaggend de heuvels beklimmen. Sterker nog, mevrouw nr. 23 snuffelt even aan me. Met haar slijmerige bek en schurende tong, als ik bovenop de heuvel betoverd sta te staren. Mijn hartje applaudisseert stilletjes voor het strijkende herfstlicht, de schoorstenen met rookpluimen en de kerktoren die 'kindly' klingelt. Verderop loopt Beth me tegemoet met een grote grijns op haar doorleefde gezicht. 'Michel, look at that! Je draagt je nieuwe Wellies!' Nu hoor je er helemaal bij!’ Ze is 74 en heeft engelachtig wit haar. Ze is ondeugend maar vooral lief. Ik zal nooit vergeten hoe ze, vlak na onze verhuizing, met open armen op me afloopt, mijn hoofd beetpakt en er twee welgemeende welkomstzoenen op geeft. De schat! Dat we welkom zijn, hebben de Batcombers ons meer dan duidelijk gemaakt. In de eerste week komt iedere dag wel iemand langs om even hallo te zeggen. Alsof ze samenzweerderig hebben afgesproken hoe ze ons gaan helpen inburgeren: 'Als jullie nou op dinsdag bij Gwen en Michel langs gaan, dan ga ik op woensdag. Mary op donderdag.' 'We gaan allemaal achterom. Voelt meteen lekker vertrouwd.' 'Neem jij verse frambozen mee, dan geef een zak zoete pruimen.' 'Niet vergeten, eerst even kuchen, of voorzichtig kloppen op de achterdeur,' 'En dan de tuin inkijken. Ze mogen niet schrikken of denken dat we opdringerig zijn.' 'En als ze naar buiten komen nodig ik ze uit voor het eten op dinsdag?' 'Goed, dan nemen wij ze op donderdag mee naar een voorstelling in Glastonbury. 'En dan wordt vrijdag hun vaste pub-dag.' 'Zouden ze het leuk vinden om zondag mee te helpen op het 'fete' (een soort braderie) 'Kunnen ze meteen de rest van het dorp ontmoeten.’ 'Michel vindt het vast leuk om de barbecue te doen. En Gwen de tea en cakes.' Mooi. Dat is dan geregeld. Zo komt het dat we zaterdagavond uitgeteld en onderuitgezakt op de bank hangen. Het vuurtje knispert lekker in de houtkachel. Lekker even niks. Tot er op deur wordt geklopt.
'We zijn een beetje laat, maar we geven een feestje, hebben jullie zin om….' Ze houden wel van een glaasje wijn, cider of een wild beer-biertje. We trachten het tempo van inname te volgen, maar zakken kansloos voor dit onderdeel van de inburgeringscursus. Een ander onderdeel waar we punten voor trachten te scoren is het onthouden van alle namen, beroepen, sterke verhalen en nieuwe woorden. Dagelijks doen we trouw ons huiswerk: 'Woonde die nieuwslezeres van de BBC nou aan de rand van het dorp?' 'Verstond ik goed dat zijn buurman in Harry Potter speelde? 'Klopt! En in Notting Hill!' 'Dus haar vader was in de oorlog echt betrokken bij 'The Great Escape?' 'Zei ze dat ze een badger (das) tegen je deur spijkeren als ze je niet moeten?' 'Hij meende toch niet serieus hij een spion is geweest?' 'Hier staat het: ' Many a mickle makes a muckle'. Betekent zoiets als: Veel mickles maken een hoop muckle.' 'Dus haar buurvrouw adviseert de Queen welke kunst ze moet kopen?' (Allemaal echt waar!) We hebben het zo druk met ons huiswerk en sociale contacten dat we nauwelijks aan werk toekomen. Toch masseert Gwen iedere week wel een paar mensen uit het dorp en legt goeie contacten met enkele welness-centra in de buurt. Ik vind net voldoende tijd om de 7 Life Skills-opleiding voor te bereiden en twee keer heen en weer te vliegen voor de eerste 2 delen van de training. De eerste helft van de cursusmap bevat alleen al meer dan 40 oefeningen, allemaal met een opbouw van makkelijk naar moeilijk. De eerste 2 dagen zijn intens en mateloos boeiend. De deelnemers onderzoeken en ontdekken nieuwe talenten en oude dromen. Laten onvermoede kanten zien en vertellen nooit vertelde verhalen. De dagen vliegen voorbij, het blijft dynamisch en uitdagend tot het laatste moment. Dag 3 en 4 gaan over 'keuzes maken' en 'verbinding' zoeken. De deelnemers zitten er helemaal in, net als ik. 'Another dream comes true'. Op vleugels vlieg ik terug naar huis. Michel Linthorst De winnaar van de prijsvraag uit mijn vorige blog: Arco Baas. Hij ontvangt binnenkort een gesigneerd exemplaar van de droomfabriek. Voor de antwoorden: kijk even bij de comments van mijn vorige blog. Overigens: de functie van de oude ijzeren bol was een soort boiler. Of als ik ’s nachts Mees een laatste plas laat doen en honderd-duizend miljoen sterren door het donker prikken. Of als we van de pub naar huis zwalken en Hollanders tegenkomen. 'Of wij ook op de Batcombe Valecampsite staan?' Nee, nee, wij wónen hier! Vlak om de hoek! (in mijn hoofd zing ik dan het liedje uit de rolo-olifanten-reclame, ne-ne-ne-ne-ne) Toch duurt het een paar weken voor we echt in het landschap zakken. Het doen van de dagelijkse boodschappen in de Sainsbury’s en het beslissen welke van de 43 soorten muesli het beste in het voedselzandloper-dieet past, welke wc-rollen verhoudingsgewijs zacht-voor-de-billen-dan-wel-een-niet-te-grote-aanslag-voor-het-milieu-en-portemonnaie zijn helpt bij dit proces van gewend raken in Groot-Brittanie te wonen. In Vlist waren ze er ook goed in. In een vriendelijk praatje op straat. En elkaar helpen. 'Ik zorg wel voor de overdracht van jullie huis aan de huurbaas.’ 'Gaan nou maar! 'Geniet van Engeland!' 'Maar ik vind het niks leuk hoor, dat jullie gaan!' (Dank je wel, Coos!) Maar hier… De Batcomber-vriendelijkheid is ook niet misselijk. Onze auto weigert de Back Lane op te rijden. Hij stottert! Hij hikt. Hoezeer ik hem ook streng toespreek. Hij weigert! Gwen vraagt advies bij de buren. 'Mijn moeder moet morgen naar het vliegveld in Bristol…' 'Neem mijn Audi maar', zegt George, de overbuurman, 'of zal ik haar brengen?' De landlady belt en zegt: 'Met een hamer op de startmotor slaan…! Of de auto flink heen en weer schudden. Succes verzekerd!’ Wanneer ik de hamer dreigend in de lucht hef komt de buurvrouw aanlopen. 'Heb je het al met startkabels geprobeerd?' De auto geeft zich gewonnen, onder protest. Een vriendelijke garage-meneer vervangt even later de accu. Een minder attractief maar noodzakelijk en bijna dagelijks terugkerend element van verhuizen is: het regelen van regeldingen. 'Hoe werkt dat hier met de ziektenkostenverzekering? (Niet nodig) En WA-verzekering? (Kennen ze niet!) Autoverzekering (4 keer zo duur vanwege auto-met-het-stuur-aan-de-verkeerde-kant) In Engeland zijn we bijna uitgeregeld. Nu nog wat 'bits and bobs’ uit Nederland. 'Goeiedag mevrouw, we willen onze ziektekostenverzekering z.s.m opzeggen!' 'Dat kan niet?' 'In de computer staat dat we nog in Nederland wonen?' 'Nee, we wonen in Engeland.' 'Ja, nee, dat is ons postadres.' 'Formulier 672 C afgeven aan de balie in Vlist?' 'En identificatie niet vergeten?' 'Maar we WONEN in Engeland.' 'Nee, we komen niet bin-nen-kort ev-en-tjes terug!' 'Of we gescheiden zijn?' 'Als u zo door gaat wel!' 'U wilt mijn man aan de lijn?' '...omdat dat nou eenmaal procedure is.' 'Naar de Nederlandse ambassade…?' 'Weet u wat, ik bel Beatrix wel even!' 'Bedankt voor uw empatisch inlevingsvermogen.' Gelukkig hebben we zo’n telefoon. Voor de jonge lezers onder ons: met een hoorn en een krulsnoer! Op de telefoon zit een grote schuifknop. Daarmee zet je hem harder en zachter. Mooie gadget, isn’t it? Nee, hij heeft geen schermpje of swipen. Wat ook handig is in Batcombe: Je hoeft alleen de laatste 3 getallen van je telefoonnummer te noemen. De eerste getallen zijn van iedere inwoner hetzelfde : 01749 -850 xxx Alleen de laatste 3 zijn anders. Buurman John heeft 756 Buurvrouw Liz heeft 927 Gelukkig hebben we zo’n ouderwetse telefoon. Als je 3 uur zo’n balie-dame spreekt en je bent gefrustreerd: dat je dan zo heerlijk de hoorn op de haak kan smijten! Probeer dat maar eens met je I-Phone! Michel ps1 "A certain darkness is needed to see the stars." (Osho) Gelukkig is het hier pikkie-donker!! ps. 2 Speciaal voor Arco, een foto van onze 'middeleeuwse' sleutel (althans een kopie daarvan). En dan nog het antwoord op de vraag: Wat bevindt zich onder de mysterieuze ijzeren bol in de tuin? Antwoord: aarde en lucht. Dan hier de prijsvraag Wat is de functie van deze merkwaardige ijzeren bol? (We hebben zelf nog geen flauw idee) De winnaar ontvangt een gesigneerd exemplaar van 'De droomfabriek'. Winnen kan je door:
Meedoen? Dien je antwoord in bij de comments van dit blog. De winnaar maak ik bekend in mijn volgende blog. The big move -UK (2) De dame achter de balie bestudeert de paspoorten, eerst die van Cep, onze kat. 'In orde', lacht ze zurig. De controle van Mees’ zijn hondenpaspoort lijkt ook goed te gaan. Hoe kan het ook anders, we hebben ons immers met militaire precisie voorbereid. Een dag eerder kregen Mees en Cep een laatste check-up en injectie. De dierendokter zet een stempel, handtekening én de tijd van het consult. Nu moeten we binnen 24 uur de treintunnel halen! 'Ik zet voor de zekerheid de tijd nog een paar uur later,' knipoogt de dierenarts samenzweerderig. De reis verloopt perfect, net als de rest van de voorbereiding. We nemen de treintunnel om de reis zo kort mogelijk te houden. Cep haat autorijden maar ondanks zijn hou-je-maar-rustig-pilletje gilt hij het soms toch nog uit. 'Binnen 8 uur zijn we 'thuis’,' sus ik. Alsof hij dat verstaat. Het gezicht van de baliedame in haar fluoriserend-gele hesje verandert bij de laatste stempel: 'Jullie zijn veel te vroeg,' zegt ze, op een toon die ze heeft geleerd in de cursus-omgaan-met-agressieve-reizigers-die-te-vroeg-danwel-te laat-zijn. 'U mag pas vierentwintig uur NA de laatste inenting met de trein! U kunt opnieuw inchecken om… 18:05.’ 'Maar dat is pas over 6 uur!' stamel ik. We worden fysiek onpasselijk, hebben de neiging om de balie onder te braken en de dame-die-haar-werk-veel-te-serieus-neemt aan haar fluoriserend-gele hesje over diezelfde balie te trekken. 'Maar we moeten….' 'Er staat een verhuiswagen…' 'Onze kat kan niet zo lang…' 'We willen de manager…' Dat het tevergeefs is weten we allang, dat zien we aan dat stalen-Rita-Verdonk-porum-dat-ze-waarschijnlijk-in-die-eerder-ter sprake-gebrachte-cursus geleerd heeft. Wat staat deze situatie in contrast met die tweede keer dat ik 'in love viel' met dit land: Gwen ik en rijden doelloos rond in Harwich, om de tijd te doden die ons rest voor de boot naar Holland. 'Wedden dat iemand ons nog a cup of tea aanbied?’, zeg ik grappend. Even later stoppen we, zomaar in een onnozel straatje. Achter ons stopt een auto, die al een tijdje achter ons rijdt. De oude dame stapt uit: ‘Jullie zien er een beetje verdwaald uit, kan ik helpen.’ 'Nee, nee..' Ik leg haar uit over wachten op veerboten en over tijd doden. 'Would you anders like a cup of tea bij mij thuis?’ Ik schrik terug in de realiteit en vind mezelf terug aan een balie bij de huisdierendouane. Deze Iron Lady is dus niet van de afdeling thee maar van de afdeling stempeltjes, gele hesjes en van stipt op tijd. Thuis is ze vast heel aardig (trut!) We herpakken ons snel, Gwen als eerste. Ze laat zich echt niet tegenhouden in het verwezenlijken van haar droom. Het schilderij dat ik voor haar maakte toont haar geschiedenis en haar dromen, die nu bezig zijn uit te komen. Al moet ze in een rubberboot naar Engeland. Om 18:05 uur gaan we op voor de nieuwe huisdieren-check. Een half uur later rijdt onze rode ford focus de blikken trein in. Gwen vindt die tunnel maar-een-beetje-zo-zo. Ik stiekem ook, maar ik ben een man. Bovendien is mijn levensmotto: 'Ik ben bang, maar ik doe het toch!' Natuurlijk kan er altijd van alles mis gaan. Maar als je zo denkt dan kom je nooit ergens! Je laten leiden door je angsten vind ik een tamelijk zinloze bezigheid. Dus rijden we nu in een treintje onder de zee door. Ik klets de oren van haar knappe koppie. Gwendolyn snapt heus wel dat ik een van mijn befaamde afleidingsmanoeuvres op haar los laat. Maar het werkt, ook voor mijzelf! Een half uurtje later rijden we ons beloofde land binnen. Gwen zal-en-moet de hele weg naar ons nieuwe thuis zelf rijden, ondanks pijntjes hier en daar. Ik vind het gaaf! Stoer wijf! We benutten de reis om de geschiedenis van ons avontuur nog maar eens te duiden en vinden het avontuur nu al geslaagd, tegenslag, missen-van…, raining like cats-and-dogs en al dat soort bij-avonturen-beleven-ingebrepen-zaken ingecalculeerd. De rode zon zakt langzaam weg in de aarde. Zij straalt, om ons een plezier te doen, precies tussen stenen van Stonehenge door. Vermoeidheid maakt plaats voor verlangen en nieuwsgierigheid naar Columbine cottage. Anderhalf uur voordat wij aankomen meldt de dame in de tom-tom van de vader en broer van Gwen:' You have reached your destination' Hun gammele huurbusje, met waardeloze banken, Ghanese airco (ramen open) en stinkende dieselmotor is niet in stukjes uit elkaar gevallen. Ze genieten van hun welverdiende maaltijd en bier in de beste pub van 2014, the three horseshoes **(geen gesponsord item!) Het is aardestil en muisdonker in de straat als we ten eerste male de zware sleutel in het ouderwetse slot steken. Het ruikt er zoals in een kasteel: stenen vloeren, muffe boekenkasten en smeulende turf in de houtkachel. Heerlijk! We kletsen nog wat en rond half twee liggen we op matrasjes en luchtbedden terug te denken aan de lange reis. Ik droom van de balie-dame. Ze ligt in haar bed in haar pyjama met gele hesje, haar duim in haar mond en haar beer in haar armen geklemd. Ze bidt ons om vergeving. 'Is niet nodig hoor. We zijn het allang vergeten. Slaap lekker en de groetjes aan je man.' Ons sociale leven in Engeland start om half 8 de volgende ochtend. Ondanks de korte nachtrust willen we de uitnodiging om te ontbijten bij de landlady en -lord niet afslaan. 'Dit is 'once in a lifetime,' zeg ik tegen de nog dromerige Gwen. Wat ongemakkelijk en ongeschoren schuiven we aan voor een 'continental' breakfast. Gelukkig geen worst, gebakken tomaat, champignons en bonen. Wel spek en scrambled eggs voor de liefhebbers. Waar maak je dat mee, ontbijt bij je huisbaas! We voelen ons welkom en eindelijk 'thuis!' Michel
Ps. De antwoorden op de 'Clifhangers' Waarom William en Kate achterin de kerk moesten zitten. Antwoord: Er was niet op ze gerekend. Waarom Mees een transformatie heeft ondergaan: hieraan zal ik later een hele blog wijden. In mijn volgende blog:
|
michel linthorstDocent, ontwikkelaar en trainer Michel Linthorst schrijft verhalen gebaseerd op zijn eigen ervaringen of die van collega's. Blog ontvangen? |