Wat je heb nou eigenlijk nodig om gelukkig te zijn?

Na 4 maanden wonen in Engeland
weten we heel goed 
hoe we het vuur brandend kunnen houden. 

Dat is wel nodig ook. 

De flagstones van onze 18de eeuwse cottage
liggen direct op de kille klei.

Het Kirgizistaanse kleed 
en de dikke gordijnen houden
de kou een beetje tegen.

Het leven is simpel
en goed in Batcombe.

We ontdekken bijna dagelijks 
nieuwe paadjes en uitzichten
als we wandelen
in de heuvels. 

Mees heeft zijn jachtinstinct teruggevonden. 
Hij ruikt het spoor van een fazant, haas of hert. 
Mees is blij. 
Hier is hij voor gemaakt. 

Dit is wat hij het liefste doet.

Soms heeft hij succes 
en krijgt hij zijn prooi in het vizier.

Net zoals de jagers. 

Een dag nadat het hert 
eenvoudig aan Mees is ontsnapt
(omdat ik hem aan de lijn heb)
zien we het nog jonge dier 
liggen in het gras. 

Hij heeft een kogelgat in zijn nek. 
Twee dagen later zijn 
zijn botten al wat rest.

Ik voel me echt een man hier
met mijn Wellies (laarzen)
en mijn nieuwe bijl. 

Hout hakken. 
Brood bakken. 
Het vuur aanhouden. 
Werken in de tuin. 

Het voelt vertrouwd
en oer. 

Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn. 

Vuur.
Eten. 
Liefde.  

En iets doen wat je graag doet. 
Waar je goed in bent. 

Net als Mees
met zijn jachtinstinct. 

Gwen houdt tussen haar drukke bezigheden 
ruimte open
om me
elke de drie weken
naar het vliegveld
in Bristol te brengen. 

Vier maanden na de grote oversteek  
heeft ze al veel vaste klanten, 
klussen in landhuizen,  
en start ze binnenkort
haar massagepraktijk in Frome. 

Ze hoort hier thuis. 
de knappe Lady Gwendolyn, 
in het land van haar voorouders. 

En ze zijn gek op haar,
hier in Batcombe 
net als ik. 
Ze houden sowieso van Hollanders, 
zeggen ze. 

En als je ergens goed in bent, 
dan weten ze het nog dezelfde dag 
aan het andere eind van het dorp

Zoveel wordt er hier gekletst
en geroddeld. 

Op het vliegveld voeren we onze vaste ritueel uit.
Een kop koffie. 
Kletsen over hoe het zo gekomen is. 

Dan krijg ik de kriebels en wil gaan. 
Met vochtige ogen
en een grote lach op ons gezicht 
zeggen we gedag. 

Het is gek. 

Hoe verder je weg bent, 
hoe dichter bij elkaar. 

Het is goed soms even te missen
wat zo gewoon is
om het weer op waarde te kunnen schatten.

Natuurlijk missen we familie en vrienden,
mijn lieve leuke leerlingen en collega’s. 

Wat een geluk
dat ik de 7 Life Skills training mag geven
in Nederland. 

De deelnemers ervaren en oefenen
in 8 dagen meer dan 80 oefeningen
die ze meteen met hun leerlingen kunnen doen
maar ook voor zichzelf kunnen gebruiken. 

De oefeningen maken veel los, 
ontroerende verhalen komen boven, 
dan weer piesen we in ons broek van het lachen, 
of mijmeren over lang vervlogen dromen. 

Ze nemen grote stappen, 
vertrouwen elkaar steeds meer
en laat onvermoede kanten van zichzelf zien. 

Op de laatste dag hangt er een gekke sfeer. 

Ze zijn nooit stil
als de training begint. 

Maar vandaag wel.
Dat blijft zo. 

Aan het eind van de dag, 
de certificaat uitreiking, 
een cadeautje,
en champagne. 

Ik ben alleen 
de speech
vergeten. 

En als ik begin te praten, 
dan snap ook ik opeens, 
dat het erop zit, 
en hoe leuk 
en intens het was. 

En dat dat nu afgelopen is. 

En dat dit is wat ik het liefste doe. 

Met de mooie commentaren
van de deelnemers in mijn achterzak 
vlieg ik naar huis. 
Naar Gwen. 

Als ik haar weer zie
heeft ze nog steeds dezelfde lach op haar gezicht
als toen ik vertrok. 
Zou ze hier al die tijd op me hebben staan wachten?

Michel Linthorst

Blog automatisch ontvangen? Schrijf je in.

Lees  wat de deelnemers zeggen over 7 Life Skills. 

De training niveau 1&2 
start in januari 2015