Hoe jij avonturier, kunstenaar of out-of-the-box-denk-professor kunt worden.

De beste manier: 

Pak je koffers en ga op reis! 

Vlieg minstens 6 uur naar een land waarvan je het bestaan nauwelijks kent. Blijf er 3 maanden of langer, leef tussen bevolking in een klein lemenhutjes-dorp aan het eind van de wereld. Verplichte hindernissen: geen internet en hoogstens een haperende telefoonverbinding. Ga alleen, overwin minstens 11 angsten en 7 vooroordelen. Ik beloof je avonturen te beleven die in films voorkomen, maar volkomen   ongeloofwaardig zijn. Het bewijs? Oké, hier is het... 

WAAR IS DE KIST?

Ik ben pas twee weken in dat dorp aan het einde van de wereld wanneer Victor me uitnodigt voor de begrafenis. Drie maanden eerder sluit de Chief voor de laatste maal zijn ogen onder de Baobab. De volgende dag begint Victor de familie op te trommelen uit alle hoeken en gaten van Ghana.

 Zijn opa ligt zolang in de vriezer, ergens in Accra.

Grote posters op lemen hutjes kondigen zijn afscheid aan. Over de nauwelijks begaanbare weg komen ze aan. Lopend, fietsend of achterop de motortaxi. Victor vraagt of ik zijn opa wil zien. Dat wil ik wel. Als we naderen maak ik me grote zorgen.

 Ik heb nog nooit een dode gezien.

Is zijn kist open? Hoe ziet hij eruit? En de geur?  De Chief is nu drie maanden dood.  Het is 47 graden in de schaduw.  Anyuna, ons buurmeisje staat achter het houten hekje. Ze lacht me toe, met haar grote ogen.

‘Waar is de kist?’ denk ik.  

Onder een afdakje zit een oude man in een plastic stoel.
Hij heeft grijs kroeshaar en een perkamenten huid. Zijn ogen zijn gesloten.

‘Waar is de kist?’

De oude man in de plastic stoel trekt mijn aandacht.  Zo onbeweeglijk stil als hij zit.
'Dat zal toch niet ... ?', schiet het door me heen. ‘Dat zal toch wel!
De Chief in de plastic stoel zit er statig en vredig bij. Goed geconserveerd. 
Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden.  Anyuna lacht. Victor neemt me mee.
Even later schuifeldansen mensen in vrolijk batik door het roestrode zand.
De Chief heeft zijn plastic stoel verwisseld voor een witte kist die scheef liggend op de schouders 
van zijn lange en korte zonen door zijn geboortedorp wordt gedragen.

Ze zijn lazarus en twisten over de route naar het graf.

De priester fluistert in mijn oor dat de ziel van de Chief nog niet klaar is om de aarde te verlaten. Ook de zonen krijgen deze ingeving van hun vader door en duwen en trekken met de kist. Het tumult bereikt zijn hoogtepunt. Twee plastic partytenten sneuvelen.

De Chief stuitert in zijn kist.

Victor is woedend, de priester bescheurt zich en Anyuna springt touwtje.
Tijdens de optocht naar het graf duwt Victor me in mijn rug.
De Chief heeft honderden nazaten, maar ik moet vooraan staan. 
Oké, dit is ‘het-alsof-ik-in-een-film-zit-gevoel’!

---

De kist past niet in het graf!

Hoewel dezelfde plek als waar hij 90 jaar geleden ter wereld kwam heeft de Chief nog steeds geen zin in zijn laatste rustplaats. De oudste broer spreekt met gebroken stem. 
Het is stil. 
Hij plengt een scheut drank over de kist en zegt dat de Chief ergens anders verwacht wordt. Als door een wonder past de kist nu wel in het graf. De Chief is op weg naar de hemel.
 Na afloop proosten Victor en ik op zijn opa.

Hij giet de sterke drank in een teug naar binnen. Vanonder de houten bank pakt hij een geldkistje met een gleuf er in en een slot erop en zet hem voor mij neer op tafel. Of ik ook een bijdrage wil leveren.   More than happy to do so. 

---

De volgende dag wordt het leven van de Chief nagespeeld. 
Ik heb de eer een mooie bijrol te mogen spelen in deze 'film'. 

Michel Linthorst 
www.StudioLincore.com
www.7LifeSkills.org

---