Verslag van de 7 Life Skills training van Mart Blokland in Sudan

7 Life Skills-blog ter ziele?

Het is als weer enige weken terug dat de laatste blog geplaatst werd. 

Niet dat ik het bijltje erbij neer heb gegooid. integendeel. Maar soms komen de juiste mensen op de juiste tijd op je pad.
 
Paulo Coelho schreef in zijn succesvolle boek de Alchemist: 

---

En als je iets wilt, spant het hele universum samen om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt. 

In december 2013 zochten 2 ambitieuze dames contact met me. 
Ze werkten al jaren bij een commerciële uitgever en wilde nu meer hun idealen volgen. 
Ze besloten zelf een uitgeverij te starten met als uitgangspunt: 'De jeugd Centraal'. 
Via via kwamen ze bij mij terecht. 
Na een oriënterend gesprek voelden we allemaal 'de goede klik' en dat we met elkaar in zee durfden te gaan. 

En zie hier, enkele weken verder zijn een spel, een prentenboek, 
een gedichtenbundel en een kinderboek zo goed als gereed om uitgegeven te worden. En dat is pas het begin. Daarnaast gaan de dames van de uitgeverij ook aan de slag om de training en opleiding op de kaart te zetten. 

Voor een blog had ik logischerwijs dus even wat minder tijd. 

Ik hou jullie op de hoogte van de verdere ontwikkelingen. 
  
Ook Mart Blokland zit niet stil.  

Hij is op dit moment in Sudan waar hij namens 7 Life Skills 
een training geeft aan de mensen van de stichting Soedanese kinderen. Hieronder volgt een verslag van de eerste ervaringen.

Lieve mensen,

Na een aanloop met behoorlijke hindernissen stond zaterdag eindelijk het verlossende vertrek naar Schiphol gepland.

In de gebruikelijke vertrek-stress bleven we optimistisch en dachten we: het busje, dat Joeri van zijn baas mocht lenen, komt zo!

Helaas, wat we zagen: geen busje. Uiteindelijk kwam er wel een ellenlange, filmster-waardige-limousine voorrijden inclusief bar, met een chauffeur volledig in het pak, waarin wij gelukkig na onze verbazing, Joeri herkenden.

Gelukkig!

Maar nu het volgende probleem: hoe,na het ophalen van de medepassagiers in Zoetermeer, zo onopvallend mogelijk op Schiphol zien te komen.

Het blijft tenslotte een bescheiden reis.

Het is gelukt en uiteindelijk zijn we, door een vertraging van de vlucht, na al deze opwinding eerst wat ‘ down to earth’ gekomen en daarna alsnog opgestegen.

In Khartoum hebben we het vervoer op een iets ander level voortgezet, maar daarvan wellicht later wat foto’s.En mogelijk zelfs van de limousine.

De aankomst in de nacht was rustig en het was bijzonder om door de halfslapende, halfdonkere stad te rijden: het maakte het nog spannender wat wij de volgende dag konden verwachten van de stad....en omgekeerd!

In het vliegtuig kwam ik in gesprek met een wetenschapper uit Jordanie die zich ‘ in Allah’s name’ afvroeg wat we daar gingen doen in Sudan. Het werd een levendige en heftige discussie die heel wat turbulentie teweeg bracht, alhoewel ik later wel begreep dat het ook voor een deel in de lucht zat.

Het bracht ons wel meteen in de sfeer en het was prettig om te zien dat na een aanvankelijke scepcis, uiteindelijk mail-adressen werden uitgewisseld voor we op het vliegveld van Amman ieder ons weg gingen.’ Mochten we een keer tijd hebben om in Amman te blijven, dan waren we welkom in zijn huis’ waren de laatste woorden van de man.

Zou onze reis dan toch een succes worden? 

Bovenstaande was dagen geleden. Een verslag van Mart.

Ik vervolg (ik is Vera, de vrouw van Mart) maar even want de kans is groot dat het bij deze mail blijft. Dit aangezien internet hier betekent; naar de winkel lopen door ongeplaveide, stoffige straten met een graadje of 35 gemiddeld, dan een Sticky (onze dongel?) kopen en dan daar verbinding mee maken, die heel traag kan verlopen en op kan raken.

Inmiddels is Mart zijn verjaardag op 21 jabuari uitgebreid traditioneel gevierd, waarna er twee pittige cursusdagen zijn gepasseerd. Met succes hebben wij begrepen. Deze dagen hebben wij doorgebracht in Wad Medellin in het huis van de Kitty en haar man. Deze stad ligt aan de Blauwe Nijl onder Karthoem, geboortestad van de man van onze nicht die dit ontwikkelingswerk binnen de Stichting ondersteunt in Sudan. Twee reisdagen (heen 200 km en weer terug 200 km ongeveer in een pick up met baggage en zes personen.

Tussendoor allemaal familiebezoeken waar wij toch echt verwacht werden en hartelijk werden ontvangen.

Nu (vrijdag, 24ste?) zitten wij met zijn allen weer in Khartoem (dat is met ons zessen, en de moeder van de familie en de 3 kinderen van de familie....).Morgen nog twee cursusdagen in Karthoem en er komt iemand van de Nederlandse Ambassade even meekijken.

De cursussen worden gevolgd door vrijwilligers, bewuste mannen en vrouwen die Sudan willen opbouwen. Dus in hun vrije tijd. A.s. zondag laatste cursusdag en dan hebben wij nog een weekje om Sudan verder te verkennen.

Verder veel formaliteiten, paspoorten inleveren bij Vreemdelingendienst. Weer pasfoto.s erbij, ook een voor de Geheime Dienst. Even dokken en dan krijg je ze weer terug. Sudan heeft ook last van crisis, dus moet geld genereren.

Het tempo kan niet hoog zijn. Faciliteiten en infrastructuur is er niet. Heel droog land. Er wordt wel wat gebouwd, maar heel veel onaf want geld waarschijnlijk op. De mensen hier zijn heel arm, maar toch heel vriendelijk.

Er kan nog veel meer verteld worden en er zijn veel foto’s gemaakt en gefilmd. Teveel indrukken...later thuis meer vermoed ik.