Iedereen verdient een meneer van Leeuwen

Het is mijn eerste dag op de HAVO. 
Ik zit onwennig naast mijn nieuwe klasgenoten.

Eén voor één komen de leraren langs
om zich voor te stellen. 

Tekenleraar Horremans in zijn blokjestrui. 
Mevrouw Vogel, aardrijkskunde, met een soort Perzische poncho.  
Als laatste meneer van Leeuwen. Wiskunde. In zijn enigszins gedateerde pak.  

Zijn entree zal ik jaren later nog vele malen
voor mijn leerlingen naspelen.

De deur zwaait open en met een flinke knal meteen weer dicht.  
Zijn priemende blik doorklieft een klas vol zenuwachtige pubers. 

'Monden dicht, boek op tafel, blz 4 som 1'

'Dit moet een grap zijn,' denk ik. 

Het tegendeel blijkt het geval als mijn buurman zijn pen laat vallen.
'Laat liggen die pen,' zegt van Leeuwen streng. 

Hij heeft een scherpe neus. 
Zijn spaarzame haar is strak over zijn kale schedel gekamd. 

Hij raapt de pen toch op. 

'Bladzijde 4 en 5 overschrijven en maken. Morgen inleveren,'
zegt van Leeuwen geïrriteerd. 
'Maar…'  
'Voeg daar bladzijde 6 en 7 aan toe. ' 

Zijn toon is gezet. 

Van Leeuwen blijkt de enige docent die 
moeiteloos de orde weet te handhaven, die eerste weken.

Zijn lessen verlopen altijd volgens dezelfde structuur.
Zijn leerlingen zitten nog voor het 'officiële’ begin van de les al te zwoegen. 
Smoezen en goede redenen om te laat te komen worden direct bestraft met 2 bladzijden overschrijven

Op het smetteloze linkerbord staat een onberispelijk handschrift de instructie geschreven. Rechts de opdrachten. 

De jongens noemt hij bij de achternaam. 

'Linthorst voor het bord. Boek mee, bladzijde 43, som 15c.  
De meisjes met voor en -achternaam.

De zwakken, waarvan ik de ranglijst ruimschoots aanvoer, 
noemt hij: kneusjes. 
Ik ben een onzekere puber, toch kan ik het hebben van hem. 

Ondank mijn geringe interesse in wiskunde, vliegen zijn lessen om, 
omdat hij het uiterste van ons vraagt waarschijnlijk. 

Ook voor zichzelf is hij niet kinderachtig.

Zijn voorbereiding, met militaire precisie uitgevoerd, start ochtends om 7:15. 
Zijn pauze brengt hij door in zijn lokaal luisterend naar zijn transistor-radiootje.

'Zojuist is de president van Egypte doodgeschoten,' zegt hij als we de klas in komen. 
Voor het eerst ontwaar ik een spoor van emotie. 

Ik zit in de derde als zijn humeur
en halve graad lijkt te ontdooien. 

Dan verruil ik noodgedwongen de HAVO voor de MAVO.
Door ziekte en zorgen over mijn vader kan ik me niet langer concentreren 
op vakken die me nauwelijks boeien, (tekenen uitgezonderd)
Een ruzie met mijn mentor, mevrouw Veenhoven, die geen oog heeft voor mijn situatie, 
is de druppel. 

Op de MAVO krijg ik weer lucht. Ik ben opeens één van de betere.
Met mijn diploma op zak start ik met werktuigbouwkunde om er na 3 maanden, doodongelukkig met mijn foute keuze, weer mee te stoppen.

Maar ik wil wat met mijn leven!

Maar wat?

Halverwege het schooljaar overtuigt mijn moeder mijn oude HAVO-conrector
ervan me een herkansing te gunnen. 
'Maar het zou uitzonderlijk zijn als Michel dit jaar nog haalt,’ zegt hij.   

Ik schaam me kapot als Van Leeuwen me mijn uitgestoken hand weigert 
en me in plaats daarvan mijn plek achterin de klas wijst, 
als 18-jarige tussen broekies die allemaal beter in wiskunde zijn, dan ik. 

Ik ben de kneus der kneuzen. 

Vanaf dat moment voel ik voor het eerst de noodzaak om harder te werken dan ooit, 
om mijn achterstand in te lopen. 

Als ik op een donderdagmiddag voor het bord sta te zweten op een raadselachtige wiskunde- opgave zegt meneer van Leeuwen opeens:  

'Linthorst. Zaterdag, 9 uur,in dit lokaal. Boeken mee!'  

Hij staat me met een minzame glimlach bij de deur op te wachten. 
Vier uur lang beult hij me af, zonder pauze. 
We oefenen oude examen-opgaves. Keer op keer.
Hij geeft me zonder er iets voor terug te willen hebben,
een wiskunde-hersenspoeling cadeau. 

Ik ga over naar het examenjaar, met mijn wiebelige hakken over een brede sloot weliswaar. Enigszins geholpen door een hoge gun-factor van de docenten, dunkt me. 

Van Leeuwen heeft de tentamens veel moeilijker gemaakt dan het landelijk niveau vereist. Ik sta gemiddeld een 4,6. 

Voor mijn examen scoor ik een
​(voor mij) glorieuze 5,7. ​

Ruim voldoende om mijn felbegeerde diploma in ontvangst te nemen.  

Michel Linthorst

Dat jaar scoren de leerlingen van van Leeuwen 2 punten boven het landelijk gemiddelde.

Ik ontmoet hem jaren laten tijdens een reünie. 

Trots vertel ik hem dat ik meester ben geworden, net als hij. 
En over mijn enigszins onorthodoxe aanpak. (net als hij)
Hij luistert, voor het eerst, geboeid, naar mijn verhaal. 
Het lijkt hem te raken. 

Op dat moment dringt het pas tot me door op welke manier 
hij voor mij het verschil maakte. 

Radicaal anders dan ik dat ik dat nu doe. 
Maar wat maakt het uit of je een inspirerende vak-idioot bent, 
een natuurtalent voor lesgeven hebt 
of veel inlevingsvermogen. 

Als je het verschil maar maakt, op jouw manier!

Wil je ook leren hoe jij nog meer het verschil kan maken voor jou leerlingen. 

​Voor de 4-daagse trainingen in januari 
zijn nog 3 plaatsen vrij

Blog automatisch ontvangen
Volg 7 Life Skills op
Facebook
Linkedin
twitter