7 Life Skills-training van Mart Blokland in Sudan-2 - De geheime dienst, ezels en een warm bad

Inmiddels zijn we aan de laatste dagen in Sudan begonnen.

De 2 trainingsdagen in Khartoum zitten er op en vergden veel meer inzet, creativiteit en overtuigingskracht dan in Wad Medani. Onder de trainers veel hoogopgeleiden
(artsen, politici, doctorandussen) met een sterke drang om de leiding te nemen. 

En een omgekeerd, evenredige angst 
om de controle over te geven.

De SCDD,  Sudanees Center for Democraty and Development, de organisatie waar zij toe behoren, is opgericht door 2 politici, een van de regeringspartij en een van de oppositie, die zonder het woord 'polderen' te kunnen uitspreken, zijn gaan streven naar de dialoog tussen de mensen om van daaruit democratie op te bouwen. De organisatie richt zich vooral op jongeren: 

Het ontwikkelen van hun zelfbewustzijn, hun autonome denken.

En leert hen kritisch te kijken naar de samenleving, hun opvoeding en de islam.
Dat 'democratie' in Sudan nog verre van gewoon is en het streven in die richting nog vaak als verdacht wordt gezien blijkt wel uit het feit dat Osama bij het aanvragen van de verblijfs-visa de eerste D van de SCDD 'per ongeluk' maar heeft weggelaten.

Het zou anders zo maar kunnen dat de trainingen 
door de geheime dienst verboden zouden worden. 

Iets wat de organisatie eerder bij trainingen heeft meegemaakt. Uiteindelijk is de training in Khartoum ook een succes en zijn met name op de tweede dag veel Sudanese kwartjes gevallen. In feite nog erg snel, omdat zij deze manier van trainen absoluut in geen enkel opzicht gewend zijn. De 7 Life Skills bleken een steeds duidelijker handvat voor hen te worden om situaties aan te gaan en ervaringen op te doen.

De reacties waren na afloop zeer positief en er was duidelijk behoefte aan meer. Aan de hand van de observaties en aantekeningen van Vera was achteraf een goede reconstructie van het trainingsproces mogelijk en van daaruit zal een 'hand-out' voor de trainers gemaakt worden.

We werden uitgebreid bedankt na de training en als trainer en co-trainer kregen Vera en ik  een prachtige oorkonde overhandigd door de directuer van de SCDD en een diplomaat van de Nederlandse ambassade die aan het laatste deel van de training had mee gedaan. 

Aan het eind van de 2de trainingsdag had ik nog wel even de angst: wat staat me vanavond te wachten? Na afloop van de 2de trainingsdag in Wad Medini zaten we namelijk lekker bij te komen in een restaurant  onder het genot van een oven-heerlijke pizza toen er opeens gebeld werd naar Osama. 

Waar we bleven! 

Zaten er in het centrum zo'n 30 mensen te wachten op een lezing over "Vertrouwen". Dat was even slikken! Foutje in de communicatie, niets bijzonders hier in Sudan
....en elders! Uiteindelijk is het met enige improvisatie toch goed gekomen.

Ook in Khartoum wilde men zo'n lezing/demonstratie maar daar werd het 2 dagen na de training gepland en kreeg ik rustig de tijd e.e.a. voor te bereiden. Deze lezing werd gehouden in een prachtige traditionele Sudanese half-open  'zaalruimte' gebouwd van met touw geknoopte palen en bedekt met huiden.Het gebouw stond in een soort Sudanees openluchtmuseum waar allerlei woonvormen van traditionele nomadenstammen te zien waren.

De lezing werd bezocht door zo'n 40 mensen, met name trainers en vooral het deel over emoties sprak mensen aan. Het openlijk en adequaat omgaan met emoties is in de Sudanese cultuur van strikte traditionele gehoorzaamheid 'not-done' en er heerst veel verborgen angst, onderdukte agressie en een vaak verlammend wantrouwen.

Er kwamen veel reacties en vragen los waaruit af te lezen was dat er steeds meer begon te leven.
Tussen alle verplichtingen door hebben we terloops steeds meer van Sudan leren kennen.

Zo hebben we geleerd dat de eersten.....meestal niet werken:

- de eerste kraan die je tegenkomt.......geen water
- het eerste stopcontact.........geen stroom
- het eerste benzinestation.....geen diesel
- de eerste avond in Wad Medini....geen electriciteit

Ik moet zeggen, dit geeft een gerust gevoel: je kunt gewoon de eerste missen....
als je bij de tweede maar weer bij de les bent. Op weg terug van Wad Medini kwamen we na een uur aan bij de EERSTE...... Chinese brug over de Nijl. 

Als je hoort hoe snel alle goedkope laptops en telefoons van Chinese makelij het hier in Sudan begeven

....kneep ik hem toch wel even midden op die brug.

Over de brug konden we kiezen tussen twee richtingen: Khartoum of Hasaheisa. We hebben Khartoum  gekozen want we zijn er nu ook weer niet op uit om de moeilijkheden op te zoeken. Later bleek dat ik me niet zo druk had hoeven maken over die keuze omdat ik het, verblind door de zon waarschijnlijk, freudiaans verkeerd had gelezen en het gewoon bleek te gaan om Hasahiesa.

In het woelige straatbeeld van Sudan zie je tussen de dominerende autos nog steeds heel veel 
tuk-tuks en ezels, met of zonder kar.

Ik moet erkennen dat ik binnen een paar dagen mijn van oudsher vastgeroeste beeld van de ezel heb moeten bijstellen: koppig, ja, dat klopt nog steeds maar dom?. Absoluut niet! Langs de drukke weg van Wad Medini naar Khartoum stonden ze soms in hun eentje dromerig te staren, om dan opeens welbewust de tweebaansweg over te steken, ogenschijnlijk zonder naar links of rechts te kijken en...zonder zebra!

Ik deed het ze nog zomaar niet na.

Vandaag hebben we ons in het oude centrum van Khartoum ondergedompeld in een enorme lokale markt, vol potten en pannen, mensen en ezels,folklore en gadgets, koffie en thee  op  bijna elke open vierkante meter,uiterst vriendelijk  geserveerd door een echte Sudanese  ZZP'ster.

En verrassend hoe wij als 'blanken' werden aangekeken ....om daarna meestal hartelijk verwelkomd te worden in Sudan:

Een warm bad, in deze krioelende massa, in meerdere opzichten.

Zo proberen we deze laatse dagen toch nog zoveel mogelijk van het land te proeven.
Morgen de laatste dag, van nu al een bijzondere ervaring. 

Vera en Mart,