Waarom Giovanni toch de grote stap durfde te zetten.

Als Giovanni de kleine gymzaal binnenkomt kijkt hij me wantrouwend aan. 
'Doe je mee met de les? Of wil je liever eerst kijken?' vraag ik neutraal. 
Iedere woensdag geef ik 'sociale vaardigheids-les' op de ZMLK-school. 
​(zeer moeilijk lerende kinderen)
Dit keer gaat het over 'vertrouwen'. 
Giovanni kijkt met angstige ogen toe. 

Hij heeft hechtingsproblemen.
Als de les is afgelopen zeg ik tegen Giovanni: ’Fijn dat je erbij was, tot volgende week.’ 

Ook tijdens de tweede les kijkt hij toe. 

Maar af en toe 'vergeet' hij om bang te zijn. 
Vooral als ik de leerlingen aan het lachen probeer te maken, 
hetgeen volgens de regels van het standbeelden-spel 'streng verboden' is. :)

Bij aanvang van de derde les valt me op dat Giovanni rustiger uit zijn ogen kijkt. 
Hij neemt plaats op zijn vertrouwde plekje in de hoek van de zaal.

Aan het eind van de les herhalen we: ’blindemannetje'.  
Hoe vaker je deze oefeningen doet, hoe beter het gaat. 
Net als met de tafels. 

'Wie wil het nog een keer voordoen, samen met mij?' vraag ik. 
Alle vingers gaan omhoog. 

Dan opeens staat Giovanni naast me.
Ik had hem niet horen aankomen, op zijn sokken. 

Mijn hart maakt een salto, maar ik blijf neutraal. 

Giovanni heeft helemaal uit zichzelf besloten dat hij klaar is om mee te doen. 
Uitgerekend tijdens de oefening over 'vertrouwen'. ​

Hij sluit zijn ogen en met een losse hand op zijn schouder leid ik hem door de zaal. 

Als we klaar zijn gaat hij naast zijn klasgenoten zitten. 
Vanaf dat moment mist hij geen enkele les.  

Michel 

Blog automatisch ontvangen
Volg 7 Life Skills op
Facebook
Linkedin
twitter

(foto's: niet van ZMLK)