Over 3 dromen in één klap! En hoe dat zo kwam.

The big move - UK (1)

Als klein meisje droomde Gwen 
er al van om in Engeland te wonen. 

Waarom? Dat wist ze niet. 

'Het zit in je DNA gebakken,' zei ik. 

Ik zag het toen Gwen met broer Rick op zoek ging naar haar voorouders 
en hun Moreton Corbet-kasteel.

In 2008 zei ik tegen haar: 

Binnen 5 jaar wonen we in Engeland.' 

We hadden geen rooie cent en geen flauw idee hoe zoiets aan te pakken. 
In onze dromen zagen we exact voor ons hoe het zou zijn 
maar nu moesten we het ook echt gaan doen.  

Als opperhoofd van de dromenversnellers kon en wilde ik niet anders dan de droom van Gwen te helpen verwezenlijken. Bovendien kreeg ik er zelf ook steeds meer lol in. 

Het Engeland-virus bleek besmettelijk als de pest. 

De liefde voor dit land trof mij voor het eerst toen ik op straat liep in een schilderachtig dorpje. Gwen liep aan de overkant. Een kromgetrokken dametje met ondeugende kraaloogjes sprak me aan: 

‘Het is niet eerlijk dat zij wel met jou mag zoenen 
en ik niet’. 

Mijn bek viel open. Hallucineerde ik? Klopte het wat ik hoorde? 
Gwen rolde over de straat van het lachen toen ik het haar vertelde.

Toen we besloten te verhuizen 
stelde ik mezelf een doel: 

'Voor we gaan is mijn 7 Life Skills-methode klaar zodat ik er in Engeland mijn werk van kan maken.' Nu hadden we beiden een droom en de 'Big Move’ bleek een perfect testproject voor mijn methode. 

Gwendolyn moest alleen nog even wat geduld opbrengen. 

Het is daarom dat (anglicisme) we ondertussen zo vaak mogelijk vakantie in Engeland vierden. 

Op de kaart 'hield ik minutieus bij welke plaats 'boring of stunning' was. 
Pas toen we ons huis gevonden hadden zagen we dat onze droomplek al 5 jaar tot op de kilometer aangegeven stond op onze 'versleten’ kaart. 

We hadden de schatkaart al die tijd al in handen. 

Kennelijk zie je het pas als het tijd is. 

Een saai toeristenboekje hielp ons jaren eerder de Batcombe-Vale campsite te ontdekken.
We stalden er onze 22 jaar oude caravan. Ons eerste 'huisje' in Engeland. 

Op de trouwdag van William en Kate was er feest gaande bij de kerk van Batcombe. 
Het zag er erg gezellig uit en we wilden graag meedoen. Erbij horen. 
Helaas bleek het feest alleen voor 'locals'.  

Weemoedig keken we elkaar weemoedig aan

'Dit is het. Hier moeten we zijn!'

Op dat moment maakte we van onze droom een plan.

In mei van dit jaar gingen we op huizenjacht, 
toen we in-een-niet-geplande- 'opwelling' naar Batcombe reden. 

In de Kalestreet stond een 'to let”-bord in de tuin. 

Ons hart sloeg over. 

Een man op straat liet tussen de regels door weten dat we dit huis beter niet konden nemen maar: 
'Aan de overkant is een kleine studio vrij.' 

We schuiven ons zo-mooi-mogelijk-met-de-hand-geschreven-briefje door de daartoe bestemde brievenbus van het belendende pand. 
De volgende ochtend belt de landlady.  

'I’m so sorry, maar we willen geen katten in onze tuin because of de vogeltjes. 

'But mijn vriendin 
heeft een cottage for rent.'

Al na één stap in Columbine cottage uit 1775 lopen de rillingen over onze rug en schiet het kippenvel en de ganzenbubbeltjes op ons beider armen.

We rijden meteen door naar de landlady om onze liefde voor de cottage te betuigen 
en 5 minuten later blijken we de nieuwe huurders te zijn. 

Terwijl de landlady ons uitzwaait houden we ons in om niet te gillen.

'We hebben gewoon een huis op onze droomplek!'

De weken erna waren raar. Het contract komt maar niet. 
Toch zeggen we ons werk en ons huis in Vlist op. 
De ontwikkelingen passen te perfect in onze dromen om niet waar te zijn. 
Zonder risico kom je nergens. 

'Word jij nooit zwetend wakker ’s nachts?' 

vraag ik Gwen. 
'Nee, en jij?'
'Ik ook niet!' 
'Dan zal het wel goed zijn.' 

Pas 2 weken voor 'the Big Move' krijgen we de laatste handtekening onder het contract. 

Mijn directrice moedigt me met tegenzin aan mijn droom te volgen op één voorwaarde:
'Je moet af en toe terugkomen om je collega’s te trainen in jouw methode. 

Vraag maar wie mee wil doen.’ 

Binnen 3 dagen geven 14 collega's zich op. 
Ik plan 2 opleidingen. Ook mijn droom komt uit. 

'7 Life Skills werkt in ieder geval 
heel goed voor ons!' 

Ik zeg met pijn in mijn hartje dag tegen mijn lieve 'speciale' leerlingen, 
fijne collega’s en buren in Vlist.

De eerste 2 weken in Batcombe zijn alleen maar leuk. Op een half uur na toen Rick en Ron met de verhuiswagen zwaaidend Kalestreet uitreden en we in een dipje schoten.

We passen met onze weinige spulletjes precies in de kleine cottage. Het huis is precies zoals we het gedroomd hadden en meer. Vol karakter en details uit de 18de eeuw, een houtkachel, een flinke tuin met 'groente-afdeling’ en uitzicht op de heuvels, krakende, scheve vloeren, openslaande deuren en een voordeursleutel van een halve kilo. 

---

'Higgledy-piggledy,' zoals ze hier zeggen. 

Ons sociale leven is in twee weken behoorlijk druk te noemen en bestaat uit:

• ontbijt op de eerste ochtend bij de landlady en -lord
• diverse drankjes bij diverse buren
• een klein feestje van de overbuurvrouw
• wandelingen en afspraakjes met dorpsgenoten en hun honden
• vele ontmoetingen en spontane praatjes op straat
• eten en drinken in pub 'The three horseshoes' (waarom 3 paardenschoenen?)  

Na 3 dagen inwoner te zijn van Batcombe brengen we ons eerste culturele bezoek aan de traditionele jaarlijkse tentoonstelling van zelfgemaakte producten in de Village Hall. 
Groots aangekondigd op vele borden in de straten. 

Op lange tafels liggen 5 opgepoetste sperziebonen op een rij, 4 reusachtige, glimmende aardappels, 7 glanzende worteltjes met perfecte steeltjes en wat dies meer zei. 

Dan klinken de klokken van de kerk. 

De kerk waarvoor een paar jaar eerder het feestje 
ter ere van de bruiloft van William en Kate plaatsvond. 

We besluiten dat dit een mooie escape is en piepen er tussenuit. 

De kerkklokken luiden. De gasten arriveren in lange slipjassen en hoge hoeden, bloemenjurken met Erica Terpstra-hoeden. Het ziet er nogal sjiek uit.  

Anne, onze landlady, wijst ons op 2 bodyguards. 

'Voor als William komt,' grapt ze. 

Nog geen 2 minuten later lopen Prins William en Kate 
op 5 meter afstand langs ons naar de kerk. 

Michel 

In mijn volgende blog.

• Waarom William en Kate op een ikea-klapstoel achter in de kerk moeten zitten
• Waarom we pas na 7 gekmakende uren wachten de treintunnel mogen nemen
• De wonderbaarlijke transformatie van hond Mees en hoe ook zijn droom uitkomt