Ik maak me zorgen om Luca. Juf Carola stuurt hem steeds vaker de klas uit. Eenzaam zie ik hem zitten tussen de jassen op de gang. Luca baalt. Hij wil de klas niet uit, hij wil erbij horen. En dan die preek straks en dat telefoontje naar zijn ouders die hij niet wil teleurstellen. Hij maakt het zijn juf niet makkelijk. Dat weet hij ook wel. Hij doet echt wel zijn best, maar het lukt hem gewoon niet om stil te zitten. Als juf Carola de breuken uitlegt dwalen zijn gedachten af. Hij droomt van de bergen in het land waar hij geboren is. En van zijn oma. Hij mist haar. Mustafa, de Marokkaanse conciërge begrijpt hem wel. Luca mag af en toe bij hem werken als het echt niet meer gaat in de klas. Driewielers repareren, bomen snoeien en vuilcontainers buiten zetten. ‘Alles beter dan breuken,’ denkt hij. Luca doet precies wat Mustafa zegt. Bezweet drinken ze nog een bakkie thee, voor Luca weer terug naar de klas moet. Luca is geen vervelend ventje, integendeel, het is een schat. Met een verdrietige geschiedenis. Hij is met zijn ouders gevlucht voor de oorlog. Zijn oma heeft het niet overleefd. De meiden uit de klas zijn smoor op hem. En van de jongens is veruit de stoerste. Ook het team smelt. Behalve juf Carola. Ze vindt hem ook wel lief, dat wel, maar ze heeft alles wel geprobeerd. Haar energie is op. Een 7-koppig specialisten-team bespreekt Luca. Talloze onderzoeken, observaties en eindeloos overleg hebben niet veel meer opgeleverd dan de conclusie: ADHD-achtige verschijnselen. Dan gebeurt er iets dat mijn beeld van Luca doet kantelen. We willen aan de talenten van onze leerlingen tegemoet komen. Daarom mogen ze af en toe zelf bedenken over welk onderwerp ze een les willen hebben: de keuzeles.
‘Ik wil een les over het weiland.’ 'Maar niet uit een boekje:'zegt Luca Die donderdag lopen we met 10 leerlingen en een hulpmoeder over een avontuurlijk kronkelpaadje met aan weerszijden een sloot. Luca loopt voorop: ‘Hier vis ik altijd met mijn vader.’ Luca helpt zijn minder atletische klasgenoten over het hek, wijst ons het zwanennest en legt uit waarom de kieviten boven ons hoofd zo naar ons schreeuwen. Even verderop ziet Mirjam de koeien staan. Ze stiert erop af. De koeien stuiven uit elkaar. ‘Wil je dat ze dichterbij komen?’ vraagt Luca. Dan moet je met je rug tegen het hek gaan zitten. Gedraag je als een koe. Heel rustig, niet bewegen.’ 'Van mijn oma geleerd,' fluistert hij. Met zijn twaalven zitten we 10 minuten lang tegen het hek. Marit en Jort beginnen te wiebelen. ‘Sst, fluistert Luca, ‘ze zijn er bijna.’ Ik kan bijna niet geloven dat Luca dit zegt. De koeien komen snuivend dichterbij. De minst schijterige likt aan de jas van Mirjam. Met moeite onderdrukt ze een gilletje. Luca geeft haar een vette knipoog. Ik geniet van Luca en verbaas me over zijn transformatie.
Of was hij altijd al zo? Maar hebben wij het er niet uitgehaald? Mijn hersenen kraken. ‘Als we nou eens op een andere manier lesgeven? En denken en doen meer afwisselen?' Aan het eind van de dag bespreken we in het team onze ervaringen. Ik vertel enthousiast over Luca en vertel mijn plan aan Carola. Ze staat ervoor open! ‘Wissel je ‘normale’ lessen af met een activiteit waarbij ze kunnen bewegen, een concentratie-spel of iets waarbij je hun verbeelding aanspreekt. ‘Dan gebruiken ze zowel hun linker- als rechterhersenhelft,’ zeg ik, 'Is beter voor de resultaten ook.' Ik voorzie Carola van een aantal oefeningen die ik voor mijn SOVA-lessen verzameld heb. Tot haar verbazing helpt het! En niet alleen voor Luca, maar voor de hele klas. Door de afwisseling kunnen de leerlingen zich daarna beter focussen op hun werk. En is er meer plezier in de klas. Michel Linthorst (ps. dit was een oude bog in een nieuw jasje.) Luca was één van de leerlingen die me inspireerde om de 7 Life Skills-methode verder uit te werken. Thanks Luca (niet zijn echte naam)
6 Comments
Els Vrij
14/2/2016 07:31:48 pm
Het blijft fantastisch om je blogs te lezen!
Reply
Michel
14/2/2016 09:58:47 pm
Wat mooi om te horen, Els. Heel erg bedankt. Ik zal me weer eens buigen over een blog over onze grote oversteek, speciaal op jouw verzoek (maar kan wel even duren hoor) Groetjes en hopelijk weer eens tot ziens in Batcombe
Reply
Joost van Berkom
1/4/2016 04:03:33 pm
prachtig, hoe meer mensen hun nek uitsteken om te veranderen hoe sneller het gaat
Reply
Michel Linthorst
1/4/2016 05:04:35 pm
Dag Joost, bedankt voor je 'comment' Helemaal mee eens!
Reply
14/9/2016 11:50:12 am
Dit zijn ervaringen die diep raken. Durf die ervaringen ook aan te gaan! Deze blog laat zien wat het teweegbrengt in positieve zin.
Reply
Michel Linthorst
14/9/2016 06:43:38 pm
Dank je Ingrid, voor je hartverwarmende reactie.
Reply
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Werkboek:
|