Een Nieuw land. Een nieuwe school. Hoe de verlegen maral toch aansluiting vond.

'Hoe gaat het?’,  

vraag ik aan een meisje dat zich onder de jassen bij de kapstokken heeft verstopt. Ik heb haar nog niet eerder gezien bij ons op de ISK. Ze kijkt vertwijfeld naar me. Alsof ze verwacht dat ik haar bestraffend zal gaan toespreken. Ik tover mijn grootste glimlach tevoorschijn. Ze lacht voorzichtig terug. 
'Michel,' zeg ik, 'en wat is jouw naam?' 
'Maral.' 
‘Rare kerel,’ hoor ik haar denken. Ik steek mijn duim op en laat haar met rust.  

Ik zie er iedere week wel een paar.

Net nieuw op school. In een hoekje, tijdens de pauze, weggedoken in hun telefoon. Best spannend hoor, contact maken met nieuwe klasgenoten die jouw taal niet spreken. 

‘Volgens mij zoekt Maral haar weg nog een beetje op school,’ vraag ik aan mijn collega die haar sinds vorige week in de klas heeft, ’waar komt ze vandaan?’ 
‘Armenie,’ zegt ze, ‘ze heeft nog niet echt aansluiting in de klas, ik heb vooral leerlingen uit Oekraïne en Eritrea in de klas.’
‘Volgens mij heeft Vincent ook een leerling uit Armenië, zullen we ze aan elkaar voorstellen?’ 

De volgende dag zie ik Maral en Luara naast elkaar zitten in de aula. Ze lachen. 
‘Hoe gaat het, Maral?,’ vraag ik. Ze steekt lachend haar duim op, ‘met jou?’, zegt ze. 
‘Goed,’ lach ik.  

Contact maken en elkaar beter leren
​kennen zijn belangrijk bij ons op school.

En belangrijke onderdelen van mijn lessen. We doen een vorm van blindemannetje. 
‘Deze oefening lijkt misschien een beetje raar, maar ik wil jullie toch vragen om het serieus te proberen.’
‘Mag ik mijn hand op jouw schouder leggen?’, vraag ik aan Victor. Hij knikt instemmend. 
‘Nu doen we allebei onze ogen dicht.’ 
‘Wat zien jullie?’, vraag ik aan de leerlingen die toekijken.’ 
‘Jullie wiebelen allebei, een klein beetje.’ 
‘Precies.’ 
‘En nu?’, vraag ik een halve minuut later.  
‘Nu bewegen jullie in hetzelfde ritme,’ zegt Inge. 
‘Precies! Goed gezien! En dat is heel belangrijk. Dat je eerst probeert contact te krijgen met de ander. En in hetzelfde ritme komt. 
‘Nu doe ik mijn ogen open, Victor houdt ze dicht. Ik leid je met mijn hand door de ruimte.’ 
In het begin zijn er altijd koppeltjes die giechelen. Dat laat ik zo. Dat snap ik.

Het is ook spannend. 

‘Probeer de oefening eens te doen zonder te praten. Dan voel je beter wat er gebeurt.’ 
Het eerste koppeltje gaat lopen. 
‘Probeer goed naar de hand van de ander te ‘luisteren’’ zeg ik. 
‘Als je de leider bent, kijk dan eens of je op een ontspannen manier je klasgenoot door de ruimte kunt leiden. Leg je hand losjes op de schouder. Niet te hard knijpen. Niet duwen. Dat is niet nodig.’ De concentratie in de ruimte stijgt naar grote hoogte. Dat heb je met oefeningen waarin je zoveel kunt beleven en ervaren.  
‘Ok, stop maar, doe je ogen weer open en klets even met elkaar over de oefening.’ 

​Met wie ik deze oefening ook doe, mijn leerlingen, collega-docenten, directeuren, bewoners van een township in Zuid-Afrika, IT-specialisten van een bedrijf in België, het is altijd weer een kakofonie als ze met elkaar praten over hun ervaringen.  

‘Dat was vreemd, het ging eigenlijk heel vanzelf.’ 
‘Ik vertrouwde je helemaal!’
‘Het leek wel alsof ik heel veel ruimte had om te bewegen.’
‘Ik vond het heel fijn dat jij me de weg wees,’ 
‘Ik voelde je hand bijna niet, en toch wist ik welke kant ik op moest.’ 

Nu wisselen de deelnemers van rol en doen daarna nog een paar variaties.

Ze gaan er steeds meer in op.

Zo mooi om te zien. Je moet het echt zelf ervaren om erover mee te kunnen praten. 

‘Deze oefening leert je heel veel over contact maken, leiding geven en volgen. Heel belangrijk is dat je eerst in hetzelfde ritme komt, in de zelfde beweging. Als je dat niet doet, dan lukt het niet, of verloopt deze oefening moeizaam.

Dit principe kun je ook toepassen in je les of in gesprekken met leerlingen, ouders of met wie dan ook. Als je even de tijd neemt om op de ander af te stemmen, even te luisteren of zoals Stephen Covey het zegt: ‘eerst begrijpen en dan begrepen worden,’ 
Dan verloopt zo’n les of gesprek veel natuurlijker. Probeer maar eens. Je zult verbaasd zijn.’ 
‘En dan nog een belangrijk principe: 

Dwing iemand niet om in beweging te komen. Dan gaan de hakken in het zand.

Je nodigt de ander uit om in beweging te komen. Dat is een hele andere intentie dan iemand vooruit duwen.’ Iedereen begrijpt precies waarover ik het heb. 

Wat een prachtig vak heb ik toch! 

Michel is trainer en bedenker van 7 Life Skills  - www.7LifeSkills.org
Schrijver, auteur en regisseur - www.MIES.ink 
​
2 daagse training 7 Life Skills voor ISK 
op 18 en 25 januari 2024

LOWAN INFO